Echt werken tegen een echte vergoeding, maar zonder loon. 

Waarom zouden asielzoekers niet mogen werken?

Een asielzoeker heeft (nog) geen asiel gekregen. Hij is met andere woorden nog geen erkende vluchteling. In beginsel zou hij dus met toepassing van de Buitenlandse-Arbeidskrachtenwet een arbeidskaart nodig hebben om in België te mogen werken.

De vreemdeling die een asielaanvraag heeft ingediend, valt echter niet onder het toepassingsgebied van de voor de uitoefening van vrijwilligersactiviteiten (art. 9, § 2, 2°, Vrijwilligerswet) en art. 2, 1°, Asielzoekerswet). Dat betekent dat voor vrijwilligersactiviteiten geen arbeidskaart en –vergunning nodig zijn.

Zijn vrijwilligersactiviteiten dan geen werk?

De Vrijwilligerswet omschrijft vrijwilligersactiviteiten als (en ik beperk mij hierbij dat de elementen die van belang zijn voor dit stukje) georganiseerde activiteiten die onbezoldigd en onverplicht wordt verricht ten behoeve van welbepaalde personen, groepen of organisaties (art. 3, 1°, b, Vrijwilligerswet).

Waarom zou dat niet “echt werken” zijn? Uit de wettelijke omschrijving van vrijwilligersactiviteiten, in de bovengenoemde bepaling, blijkt dat het werk dat vrijwilligers verrichten, niet noodzakelijk verschilt van dat van een werknemer, aangezien de kwalificatie vrijwilligerswerk wordt ontzegd aan activiteiten die dezelfde persoon voor dezelfde organisatie verricht in het kader van een arbeidsovereenkomst.

Onbezoldigd werk?

Is het dan juister te zeggen dat vrijwilligers geen bezoldigde arbeid mogen verrichten? Formeel gezien wel, inhoudelijk eigenlijk niet.

De Vrijwilligerswet voorziet inderdaad in de mogelijkheid dat een vergoeding wordt toegekend aan de vrijwilliger voor het vrijwilligerswerk: alvorens een vrijwilliger met zijn activiteit begint, moet de organisatie die de activiteit inricht, hem informeren over (o.a.) “de eventuele betaling van een vergoeding voor vrijwilligerswerk” (art. 4, c, Vrijwilligerswet). Het kan dus blijkbaar gaan om de tegenprestatie van de (vrijwilligers)arbeid, al mag men die tegenprestatie geen loon noemen, omdat er geen sprake is van een arbeidsovereenkomst. Waarom niet? Omdat de wet arbeid die beantwoordt aan de wettelijke omschrijving, anders kwalificeert.

In hoofdstuk VII, dat nochtans het opschrift “Vergoedingen voor vrijwilligerswerk” draagt, wordt echter gezegd dat enkel “de door de vrijwilliger voor de organisatie gemaakte kosten” mogen worden vergoed zonder dat de kwalificatie “onbezoldigde activiteit” in het gedrang komt (art. 10, eerste lid, Vrijwilligerswet).

Dat betekent echter nog niet dat de arbeid werkelijk onbezoldigd zou zijn. Inderdaad, overschrijdt de vergoeding niet 32,71 euro per dag en 1.308,38 euro per jaar, dan moeten, zegt de wet, de realiteit en de omvang van de kosten niet worden bewezen (art. 10, eerste lid, Vrijwilligerswet). Als de kosten minder bedragen en a fortiori als er helemaal geen kosten zijn, wordt uiteraard onrechtstreeks het werk zelf vergoed. Maar het blijft “onbezoldigde” arbeid in de zin van de wet, zodat het niet om een arbeidsovereenkomst gaat.

Conclusie

Asielzoekers (evenals niet-asielzoekers trouwens) mogen als vrijwilligers wel degelijk “echt werken”. Maar zij mogen daarvoor inderdaad maar “een kleine vrijwilligersvergoeding” ontvangen.

– See more at: http://www.wikisoc.be/nl/blog#sthash.bVD0ZskL.dpuf