De klassieke media staan onder druk van wild om zich heen schoppende sociale media die ongecontroleerd “fake news” verspreiden. Ze verdienen dus wel onze sympathie, want op krantenredacties zijn tenminste toch nog beroepsjournalisten actief die bepaalde deontologische codes respecteren en dus niet eender wat verspreiden. Ze controleren vooraf de door hen geciteerde feiten, maar van oudsher zijn hun commentaren vrij. Journalisten – ook de ernstigen onder hen (en ze bestaan) – verwijzen graag naar de oude gevleugelde woorden van een gewezen hoofdredacteur van de Britse Guardian, die reeds in 1921 liet optekenen: ”Comment is free, but facts are sacred.” De mening van een journalist is dus heilig, ook al komt die uit het brein van Jan Segers, de editorialist van de meest gelezen krant van Vlaanderen. Hij had dit weekend een mening over Prins Laurent, wat voor een populaire krant natuurlijk een niet te vermijden onderwerp is.

Eerst was er een mening, weliswaar vermomd als feiten: “De prins, middelmatig begaafd, daagt de Belgische regering uit via zijn bovenmatig getalenteerde advocaat”. Over de begaafdheid van de eerste wil ik mij niet uitspreken, maar ik gun het mijn confrater wel om omschreven te worden als bovenmatig getalenteerd. Al lijkt het erop dat de journalist begaafdheid niet echt als een kwaliteit beschouwt, al zegt dat natuurlijk wel wat over hoe die journalist over de advocatuur denkt. Daarop volgt deze zin, die ik hier even woordelijk citeer (let op de aanhalingstekens) : “Toch dit. De ethiek en het rechtsgevoel van een advocaat stroken niet met de moraliteit en het rechtvaardigheidsgevoel van de gemiddelde burger”. Misschien goed dat u even de zin herleest. Het staat er echt zo: “de” advocaat in brede algemeenheid. En dat strookt niet met wat de “gemiddelde burger” denkt (even tussendoor: kan een advocaat ook een gemiddelde burger zijn, ook als hij Het Laatste Nieuws leest?). Die journalist zegt dus niet meer of niet minder dan dat 17.000 advocaten in België een ethiek hebben die niet strookt met wat de gemiddelde burger daarvan vindt. Zomaar, speciaal voor Vlaanderen op zaterdagochtend. Voor zover u het nog niet begrepen heeft: de deontologie van de advocaten is dus wereldvreemd en zonder waarden. Dat gezeur over de mensenrechten slaat, volgens de journalist, nergens op. Het is diezelfde journalist allicht ontgaan dat hij dat allemaal ongestraft mag zeggen precies omwille van de vrijheid van meningsuiting. Toevallig een belangrijk mensenrecht, maar daar had de journalist allicht nog niet aan gedacht. Dat is natuurlijk misplaatste juristerij en daar heeft de meest gelezen krant van Vlaanderen geen boodschap aan.

So what, denkt u nu misschien. Een journalist die even de advocatuur wil “bashen” (het wordt tijd voor een hip woord), daar moet je als advocaat toch tegen kunnen? Maar moet dat ook nog als je dan nog het volgende zinnetje leest (let weer op de aanhalingstekens): “Het is de professionele plicht van de advocaat om alle truken van de foor te gebruiken om zijn cliënt te verdedigen”. Zo, we lezen blijkbaar om te leren. Dat is dus de Laatste-Nieuws-definitie van een advocaat: een gewetenloze amorele schurk, die leeft van “truken van de foor”. Het zegt wat over het beeld dat die krant – en haar editorialist – heeft van de advocatuur, wat haar niet belet om er iedere dag verschillende pagina’s mee te vullen met rechtbankverslaggeving doorspekt met quotes van advocaten. Want wie al het sappige randnieuws over maatschappelijk irrelevante strafzaken wil vernemen, één adres…

De boodschap is: wie zich op mensenrechten beroept is wereldvreemd. Wat dat dan moet betekenen voor een advocaat die het epitheton ornans (oei: moeilijk woord) “bovenmatig” getalenteerd krijgt, blijft in het opiniestuk onbeantwoord.

Mijn excuses als ik wat hevig word, maar het wordt tijd dat de advocatuur dat soort gratuite prietpraat niet meer zomaar over zich heen laat gaan. Een advocaat komt op voor de rechtmatige belangen van zijn cliënt en mag zich daarvoor beroepen op het bestaande wettelijk kader. Dat is geen kermisattractie, net zomin als een commentaarstuk in een krant “comedy” hoort te zijn. Het wordt misselijkmakend erg wanneer getalenteerde advocaten worden weggezet als wereldvreemde circusartiesten. Dat is niet alleen beledigend voor het circus, maar ook en nog meer voor de ganse advocatuur. Zal de editorialist daarover eens een stuk schrijven?

Hugo LAMON

Mr. Hugo LAMON is advocaat aan de balie Limburg en vanaf 1 september bestuurder en woordvoerder van de Orde van Vlaamse Balies. Iedere woensdag maakt hij op Jubel een beschouwing over justitie.

Lees hier alle artikels van ‘LAMON op woensdag’.