“Kun je deze avond langskomen? … #belangrijk!”, dit bericht kreeg ik van een succesvolle ondernemende vriend.
“#Belangrijk zoals in … ?”, schreef ik terug.
“Tot straks!”, was het korte nietszeggende maar toch duidelijk antwoord van Louis.

Een paar uur later en na een eerste glas Bourgogne aan de keukentafel valt het grote woord. “Ik heb een zot bod op mijn bedrijf gekregen van een Japans beursgenoteerde multinational.”
“Zot” zoals in ‘één keer omzet’ of ‘10 keer EBITDA’?” vraag ik overdrijvend.
“Meer”, lacht hij terwijl hij een serieuze slok neemt.

Bij het open van een tweede fles Vosne-Romanée en nu wetende dat in België een aandelen verkoop in principe belastingvrij is, overtuigt Louis zichzelf nog met een laatste argument om te verkopen: “Mijn bedrijf wordt een nieuwe business unit van de groep en blijft verankerd in België, ik word Executive Senior Vice-President en zal mee de strategie van de gehele groep bepalen.”
“Cashen en blijven doen wat je graag doet.”, repliceer ik net iets te kritisch.

Na bijna een jaar onderhandelen verkoopt Louis uiteindelijk zijn aandelen nadat een leger aan advocaten en consultants het bedrijf doorgelicht heeft en er uiteindelijk een 200 pagina’s tellend contract getekend wordt.

Omdat het sterke management team na de overname meer tijd stopt in rapporteren dan in de business zelf zijn de resultaten na een paar kwartalen niet zoals voorzien in het acquisitieplan en kan een eerste diepsnijdende herstructureringen vanuit Corporate verantwoord worden om de synergiën te realiseren die nodig waren om de hoge overname prijs aan de raad van bestuur te verantwoorden. Louis wordt gevraagd om de herstructurering zelf te gaan leiden. Dit is hetzelfde moment dat Louis voor het eerst clasht met het Japans corporate management over de lange termijn strategie van zijn business unit. Enkele maanden later en na vele slapeloze nachten besluit hij de groep te verlaten: “in onderling overleg”.

Dit is uiteraard niet het verhaal van Marc Coucke maar wel een zeer vaak voorkomend verhaal bij succesvolle ondernemers die een zot bod krijgen op hun onderneming. Het nieuws over Coucke eerder deze week is een fait divers en een uitvergroting van het klassiek verhaal van een zeer succesvolle ondernemer die na een overname nog even – vaak verplicht – meedraait in een multinational.

“Have your cake and eat it too” is vaak iets te hoog gegrepen in dit type van overnames. Het verhaal van Coucke is en blijft wel zeer impressionant: iemand die na zijn universiteitsjaren een bedrijf uit het niets opbouwt en zich op minder dan één generatie (eigenlijk een halve generatie) tussen de BEL-20 bedrijven nestelt … faut le faire!

Nu de verkoop volledig afgewikkeld lijkt te zijn, kunnen we enkel hopen dat Coucke de drive en energie blijft vinden om zijn belangrijke maatschappelijke (voorbeeld)rol verder te zetten via zijn investeringen in sport, cultuur, gezondheidszorg en het ondernemingsleven. Kanker voorkomen of chronish maken lijkt zijn nieuwe aspiratie te zijn waarmee hij in het rijtje van de absolute groten kan komen zoals Bill Gates. Faut le faire!

Het inspirerende verhaal van Coucke doet velen goesting krijgen om zelf te ondernemen maar we hebben ook een fiscale omgeving nodig waar dit gestimuleerd wordt, en daar lijkt nu net momentum te zijn. De regering kondigde recent aan dat er een principieel akkoord is over een hervorming van de vennootschapsbelasting. Ook Minster Van Overtveldt moet nu durven dromen en durven een drastisch verlaging van de vennootschapsbelasting op de regeringstafel te leggen zodat studenten en toekomstige ondernemers een bijkomende stimulans krijgen om een eigen onderneming op te starten en zo in de voetsporen van inspiratiebronnen als Marc Coucke te treden … en vele anderen!

Minister Van Overtveldt, the ball is in your court!

Wim Wuyts is Vice-President bij Bekaert, voorzitter van de fiscale commissie bij het VBO en Programme Director van het internationaal General Management Programma in Fontainebleau (CEDEP).