Tiens, ik had altijd gedacht dat brugpensioen, SWT zoals het stelsel thans heet, een recht van de werknemer is en geen faculteit voor de werkgever.

Dat is ook zo. Nemen wij de algemene interprofessionele regeling van de CAO nr. 17. De sectorale regelingen wijken daarvan wat dit aspect betreft, niet af. De cao’s van de bankensector verwijzen zelfs naar “de algemene toepassingsmodaliteiten” van de CAO nr. 17).

Uit de artikelen 3 en 4 van die cao blijkt duidelijk dat de werknemers die aan de voorwaarden van ontslagwijze (niet wegens dringende reden) en leeftijd voldoen en die een werkloosheidsuitkering ontvangen, “recht hebben” op een aanvullende vergoeding, m.a.w. op SWT. De werkgever kan hen dat niet weigeren. Alleen de werknemer heeft het recht om, in het kader van de procedure die de werkgever moet volgen als hij een werknemer ontslaat die aan de voorwaarden voldoet, het “brugpensioen” te weigeren en te verkiezen “deel uit te maken van een arbeidsreserve” (art. 10, vijfde lid, CAO nr. 17). Ik denk niet dat enige werknemer van ING reservist zal willen worden.

Conclusie

Ongetwijfeld bedoelt De Tijd met “ING zal geen beroep doen op het systeem van brugpensioen” dat zij geen erkenning zal vragen als onderneming in herstructurering om de “SWT-leeftijd” naar beneden te krijgen (dat zij geen onderneming in moeilijkheden is, zegt ze zelf

(zie over die verlagingsmogelijkheid een vorige post).  ING noemt die houding blijkbaar “haar verantwoordelijkheid opnemen”.

Meer lezen?