Mijn laatste zomerblog: er mag gerust wat peper, zout en azijn bij de komkommer. Maar geen overrijpe tomaten.

Het was een pijnlijk vroeg ontwaken maandagochtend uit wat de Duitsers Sauregurkenzeit noemen. En in het oude Engeland mochten zelfs de kleermakers dan met vakantie, omdat er geen klanten waren (Tailor’s Holiday). Wij noemen het de komkommertijd, seizoen dat voor kruidenier en journalist samenvalt.

De criminele brand van het NICC-gebouw verliep zonder menselijke schade, maar niettemin was er diepe ontgoocheling bij alle schitterende medewerkers, en tijds- en productiviteitsverlies voor ons Belgisch justitiële systeem.

Nu terug naar de komkommertijd. Tijdens een pauze in de opera of tijdens de rust in het voetbal, weet elke deelnemer en kijker wat van hem wordt verwacht. Bij het overlopen van de politieke incidenten van deze zomer, kwamen in dezelfde zin drie komkommertijdwetten bij me op.

1. Het heerlijke aan een echte komkommer is dat je de indruk hebt dat je eet, en toch geen calorieën opdoet. Zo moet het ook met nieuws zijn dat als ‘komkommer’ kan beschouwd worden. Behoudens rampen, ongevallen en aanslagen (zoals in Charleroi), mag wie geen krant open slaat tussen 21 juli en 15 augustus niets gemist hebben. In het voetbal scoor je ook geen doelpunt tijdens de rust, en in een concert applaudisseer je niet tussen de eerste en de tweede beweging van hetzelfde muziekstuk. Punt andere lijn.

2. Het is enkel degene die een komkommer serveert, die hem kan afserveren. Dat is een kwestie van etiquette. Je reageert dus niet openlijk op een komkommer. In een restaurant sta je ook niet op om je bord naar de keuken te brengen. Het is aan de ober om er verlegen over te worden dat hij ondanks herhaaldelijk aandringen maar niet komt afrekenen omdat hij te druk doende is met bordengekletter in de keuken.

3. Tenslotte, elkeen mag de komkommer nuttigen zoals hij wil. Er mag dus gerust wat peper, zout en azijn bij, om hem te doen afsmaken. Maar de overrijpe tomaten zijn er teveel aan, zeker als er mee wordt gesmeten.

Ik laat het aan u om vast te stellen of deze wetten de voorbije zomer werden gerespecteerd. Ik alvast heb het politiek zelden zo druk geweten in de vakantie. Voor wie met vakantie ging, was het alsof zij of hij zich vergiste in zijn prioriteiten.

Ik besloot me niet te laten opjagen, en schreef vier blogs die de lange termijn betreffen:
één op 31 juli over het veligheidsbeleid,
één op 8 augustus over de lessen die we kunnen trekken uit de tweede Irakoorlog,
één op 16 augustus over de toekomst van Europa na de Brexit en
één laatste op 22 augustus over de ‘failed State’.

U kan ze door hieronder te klikken rustig lezen of herlezen.

Zomerblog 22 augustus
Zomerblog 16 augustus
Zomerblog 8 augustus
Zomerblog 31 juli

Inmiddels zijn we sedert 16 augustus opnieuw aan het werk. De begroting komt eraan, de eerste Ministerraden en Interkabinettenwerkgroepen zijn achter de rug. Binnenkort zijn we met deze Regering twee jaar bezig, op 11 oktober 2014 zijn we immers gestart. De lokale verkiezingen van 2018 werpen al hun schaduw vooruit. Het politiek jaar 2016-2017 wordt heel boeiend.