Geen verbod

Waar een verbod op nulurencontracten zou staan, is mij niet bekend.

Nietigheid

Iets anders is dat rechters al beslist hebben dat een arbeidsovereenkomst die bepaalt dat de tewerkstelling van de werknemer kan variëren van nul tot veertig uur per week, geheel of gedeeltelijk nietig is.

Geheel omdat dergelijke overeenkomst geen bepaald of bepaalbaar voorwerp heeft.

Gedeeltelijk omdat de variabele arbeidsregeling als die wordt ingevuld door de werkgever, neerkomt op een potestatieve voorwaarde, die niet enkel om die reden nietig is, maar ook gelijkstaat met een door artikel 25 van de Arbeidsovereenkomstenwet verboden wijzigingsbeding.

Gevolg

Maar waartoe leidt een nietigverklaring van het nulurencontract of het nulurenbeding?

In ieder geval niet tot een recht op voltijds loon (Cass. 16 maart 1992, rolnummer 7752).

Wel kan de werknemer zich op de nietigheid beroepen zodat hij geen vergoeding verschuldigd is als hij opstapt of weigert in te gaan op een oproeping door de werkgever (Cass. 27 mei 1991, V.R./bvba Ralet Jean & Zonen). Nulurencontracten kan men inderdaad beschouwen als een bijzondere soort oproepcontracten.

Er bestaat dus niet alleen geen verbod op nulurencontracten, de civielrechtelijke sancties op het sluiten van dergelijke arbeidsovereenkomst zijn ook niet bijster indrukwekkend.

Maar, gelet op de zin die Tom Vandenkendelaere laat volgen op die waarin hij spreekt over een verbod op nulurencontracten, bedoelt hij wellicht dat een werkgever een werknemer met een nulurencontract niet kan “verbieden een extra baan te nemen bij een andere werkgever”. Een beding in een arbeidsovereenkomst dat dergelijk verbod bevat, is in België ook nietig. Maar dat is iets anders dan dat nulurencontracten “waarbij werknemers tijdelijk onbetaald thuis ‘kunnen’ zitten” verboden zouden zijn.

Willy van Eeckhoutte

SoConsult beantwoordt al uw vragen over arbeidsovereenkomsten. Klik hier.