Recente berichten in de pers geven aan dat werkgevers het thuiswerk financieel slecht zouden regelen.
Aangezien het juridische kader in de berichtgeving niet helemaal correct wordt weergegeven, lijkt het belangrijk om hier toch enige duidelijkheid te scheppen.
Wanneer bestaat het risico op betaling van een (on)kostenvergoeding voor thuiswerk?
Een werknemer die (1) op regelmatige basis thuis werkt of op een door de werknemer gekozen plaats, én (2) het werk uitvoert zonder dat er rechtstreeks toezicht of controle is van de werkgever, wordt beschouwd als een huisarbeider.
In voorkomend geval, moeten in de arbeidsovereenkomst een aantal verplichte vermeldingen worden opgenomen, waaronder een regeling van de kosten voor het thuiswerk.
Bij gebreke aan regeling van de kosten, kan de huisarbeider een forfaitaire (on)kostenvergoeding opeisen ten belope van 10% van het brutoloon, in verhouding tot het percentage van de arbeidstijd besteed aan het thuiswerk. De werknemer is hierbij niet verplicht om zijn werkelijke kosten te bewijzen.
Als de werknemer dan bv. 1 dag per week thuis werkt, zal hij een vergoeding van 10% x 20% van het brutoloon kunnen opeisen. Bij 2 dagen per week, wordt dit 10% x 40% van het brutoloon.
Indien de werknemer echter kan bewijzen dat zijn kosten hoger zijn dan de forfaitaire (on)kostenvergoeding, kan hij terugbetaling van de werkelijke kosten eisen.
De uitzondering: telewerk (cao nr. 85)
Een telewerker is een werknemer die (1) op regelmatige basis buiten de bedrijfslocatie werkt, terwijl dit werk evengoed op de bedrijfslocatie zou kunnen worden uitgevoerd, én (2) hierbij gebruik maakt van informatietechnologie.
De mobiele werknemer (bv. handelsvertegenwoordiger, medische afgevaardigde, thuisverpleegster, …) is expliciet uitgesloten van het toepassingsgebied van cao nr. 85, en wordt niet beschouwd als telewerker.
Indien de thuiswerkende werknemer beschouwd kan worden als een telewerker, zijn de bovenstaande verplichtingen omtrent huisarbeid niet van toepassing. De telewerkers zijn nl. expliciet uitgesloten uit het toepassingsgebied van de regelgeving omtrent huisarbeid, waardoor de automatische sanctie van 10% van het loon in verhouding tot het percentage aan arbeidstijd geen toepassing vindt.
Dit betekent m.a.w. dat een telewerker niet automatisch een (on)kostenvergoeding kan vorderen, indien een regeling over de kosten van thuiswerk ontbreekt.
Moeilijk onderscheid in de praktijk
In de praktijk blijkt het bij thuiswerk wel zeer moeilijk om een onderscheid te maken tussen een huisarbeider en een telewerker. De hedendaagse maatschappij is gekenmerkt door een hyperinformatisering, waardoor bijna elke werknemer bij de uitvoering van zijn werk in bepaalde mate gebruik maakt van informatietechnologie.
Toch stellen we vast dat arbeidsgerechten nog steeds (on)kostenvergoedingen toekennen voor huisarbeid, waar werkgevers vaak (tevergeefs) proberen argumenteren dat hun werknemer een telewerker is.
Hieruit kunnen we besluiten dat niet elke thuiswerkende werknemer die gebruik maakt van informatietechnologie (zoals bv. de laptop ter beschikking gesteld door de werkgever) beschouwd wordt als een telewerker. Het is nl. zo dat de laptop tegenwoordig niet meer weg te denken is van de werkplek, waar in de praktijk de arbeidsgerechten nog steeds de sanctie van 10% van het loon (moeten) toepassen. Indien de toekenning (en het gebruik) van een laptop automatisch het statuut van telewerker zou tot gevolg hebben, zou deze regel (bijna) niet meer (moeten) worden toegepast.
Uit het bovenstaande volgt dat er makkelijk betwisting kan ontstaan over de eventuele verschuldigdheid van een (on)kostenvergoeding voor thuiswerk. Hierdoor lijkt het aangewezen om een duidelijke regeling te voorzien van de kosten in geval van (geheel of gedeeltelijk) thuiswerk. Dit heeft het voordeel van de duidelijkheid, waardoor een mogelijke betwisting reeds op voorhand vermeden wordt.
In de rand: Nieuwe wetgeving op komst inzake telewerk
Er is momenteel nieuwe wetgeving in de maak, waardoor het toepassingsgebied van de huidige regeling omtrent telewerk zou worden uitgebreid.
Hierdoor zouden deze regels niet alleen gelden voor regelmatig telewerk, maar ook voor occasioneel telewerk.
27 januari 2017
0 reacties