De juridische wereld staat zoals steeds paraat om de wereld te bevrijden van allerhande onheil, maar nu toch iets minder dan anders wegens onmiskenbare vakantieblues. De wereld moet even niet zo acuut van de ondergang worden gered. De actualiteit lijkt in een langgerekte zomerslaap gedompeld, waarbij vooral de weergoden met hun overvloedige neerslag ons gemoed blijven beroeren.

De kranten hebben nu aandacht voor de mens achter de harde realiteit en zelfs mediagenieke juristen krijgen daarin een plek.

Enkele weken geleden figureerde de nieuwe drugscommissaris in het Belang van Limburg met een verslag van een driedaags verblijf in een Alpenhut. “Drugscommissaris Ine Van Wymersch (43) moet zelf nog wennen aan haar functie, haar lijfwacht, haar chauffeur, al vindt ze dat ze perfect gecast is voor de job” zo weet de krant (“Ik heb wel een ego. Ik denk dat ik het verschil kan maken”, HBVL, 22 juli). De gewezen procureur van Halle-Vilvoorde en moeder van vier kinderen wil, zo zegt ze, niet per se in de spotlights staan, “maar ik wil de uitleg over mijn opdracht niet met een afstandelijk persbericht de wereld insturen. Ik wil dat iemand van vlees en bloed, met een gezicht, het verhaal vertelt”.

Ze heeft het natuurlijk over drugs, maar ook dat ze tegenwoordig bij het tafeltennis verliest van haar dertienjarige zoon en zij dan blijft aandringen op nog een spelletje omdat ze niet zo goed tegen verlies kan. Ze blijkt ook een passionele kijker van YouTubefilmpjes van sporters die een wedstrijd winnen. “De erotiek van zo’n stormram als Romelu Lukaku, die kan voetballen als een balletdanser. Daar kijk ik echt van op”. Over de vraag of we al die aspecten van haar privéleven wel écht moeten of willen weten, zijn de meningen verdeeld. Ze is zich daar ook van bewust, maar dat belet haar niet om op de ingeslagen weg verder te gaan.

Dit weekend was De Tijd aan de beurt, met een verslag van haar bezoek met journalisten in de Auvergne (“Als ik impact wil hebben, moest ik dit doen”, De Tijd, 5 augustus). Daar liet ze optekenen dat verbinding haar kernwoord is. “Zet mij alleen op de wereld en ik verschrompel (…) Je bent tenslotte maar mens in verbinding met de andere mensen.”

In de weekendeditie van De Morgen kon u dan weer een interview lezen met een “steradvocaat” die ook op zijn 76ste en na 116 assisenzaken nog steeds gewoon aan de slag is (“Stoppen. Soms denk ik eraan, maar die mensen rekenen op mij”, De Morgen5 augustus). Jef Vermassen dus, die ook een inkijk gaf in de minder gekende onderdelen van zijn al ruim openbare persoonlijkheid. Hij ontvangt nooit meer alleen jonge vrouwen op zijn kantoor. “Ik ben bang dat ze eens met slechte bedoelingen een jonge vrouw op me afsturen, die dan gaat buitenlopen en roepen dat ik haar heb aangevallen. Daarom wil ik altijd dat er een medewerker aanwezig is”. Verderop in het interview laat hij zich bijkomend ontvallen dat de wereld onbetrouwbaar is geworden. “Als we moeten wachten op het hof van beroep eet ik aan de overkant vaak een broodje. Vroeger gaf ik mijn chocolaatje soms aan een kind dat voorbijliep. Ook dat doe ik allang niet meer”. Het zegt wel beangstigend veel over de kijk op de wereld van een doorwinterde advocaat en misschien willen we dat ook liever niet weten.

Intussen laten talrijke jongeren op sociale media met gepaste trots weten dat ze hun diploma van master in de rechten hebben behaald, waarbij ze na de obligate dankwoorden onbekommerd melden waar ze hun professionele carrière zullen aanvatten. Er was er eentje die mij intrigeerde omdat hij meldde aan “Hasselt University” een doctoraat te gaan schrijven over “biodiversiteitsrecht”. Ik wens de jonge wetenschapper veel moed en volharding toe, maar ik ben in dubio of ik wel wil weten of dat nu ook al een nieuwe bijkomende rechtstak wordt en hoe die zich verhoudt tot de rest van het al complexe recht?

Wat ik wél wil weten is het resultaat van het denkwerk van mijn goede vriend Luc Savelkoul, gewezen stafhouder en toppleiter in de schaduw. Hij legt de laatste hand aan zijn boek waarin hij met een ijzeren juridische logica en talrijke historische stukken het bewijs levert van de geboorteplaats van de schilder Pieter Bruegel. Dat doet historici rillen, maar zelfs juristen die het niet willen weten zullen in de ban geraken van zijn argumentatie .

Ja, in deze vakantietijd blijven juristen met het recht en juristerij bezig. Ook deze kroniekschrijver is druk in de weer met de drukproeven van zijn nieuwe boek. Maar wil u dat eigenlijk wel weten?

Hugo Lamon

Lees hier meer columns met de visie van meester Hugo Lamon op onze justitie.

Op de hoogte blijven van alle nieuwigheden binnen justitie, advocatuur en de juridische en fiscale wereld?
Volg Jubel.be op LinkedIn.